Home sweet home

Zo sta je met je winterjas in de vrieskou boven op een berg en zo zit je in je t-shirtje in het zonnetje in je vertrouwde achtertuin. De reis van m’n leven zit er op, ik ben weer thuis.

Mijn laatste dagen van mijn reis heb ik in en rondom Auckland besteed. Niet de leukste, mooiste plek van Nieuw-Zeeland, maar toch heb ik me prima vermaakt. Ik ben nog een dagje naar een naastgelegen eiland gegaan, Waiheke. Ondanks dat het heel hard regende de hele dag en ik dus bestwel doorweekt was, ben ik blij dat ik er geweest ben. Het is een eiland vol wijngaarden en mooie natuur waar ik dus fijn even kon wandelen en even weg kon uit de drukte van de stad. Terwijl ik door een weiland loop langs de schapen, de druivenstruiken en de vogeltjes die fluiten in de boom, denk ik aan al het moois wat ik de afgelopen maanden heb meegemaakt en ik vergeet even dat het heel hard regent. Zoveel prachtige dingen gezien, zoveel leuke mensen ontmoet, vrienden voor het leven gemaakt, mezelf tegen gekomen, mezelf beter leren kennen, genoten, gelachen, gehuild maar vooral nieuwe ervaringen opgedaan die niemand me ooit afneemt en waar ik zo dankbaar voor ben dat ik dit heb mogen meemaken. Het is nu tijd om terug huiswaarts te keren, waar ik ook erg naar uitkijk. Weg zijn van huis is fijn, maar weer thuis komen evengoed.

Mijn eigen bed, geen snurkende mensen om me heen, het zonnetje, boodschappen doen en halen wat je wilt i.p.v. nadenken hoeveel je nog mee kunt sjouwen, lieve familie en vrienden om me heen…. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Terwijl ik nog eens door m’n foto’s scroll achter m’n laptop in het zonnetje wapperen m’n winterjas, dikke sokken en truien weer schoon te drogen aan de waslijn. Ik ben blij en echt zo gelukkig, voor geen goud had ik dit willen missen.

Ik wil jullie bedanken voor het volgen van mijn verhalen. Zo leuk om jullie reacties te lezen en van jullie te horen. Heel leuk dat jullie zo enthousiast waren en ik hoop dat jullie genoten hebben van het volgen van mijn reis. Krijg je ooit de kans hetzelfde te doen, ik zou zeggen ga ervoor! Voor mij smaakte dit zeker naar meer, dus wie weet mooie, nieuwe avonturen in een volgend blog? Wie zal het zeggen…

Liefs,

Kirsten

‘Travel is to live’
‘Travel is the only thing you buy that makes you richer’
‘Take every chance you get in life, because some things only happen once’

It’s good to have an end to journey toward but it’s the journey that matters in the end

Na christchurch ben ik verder gegaan naar Kaikoura. Mijn laatste stop voor ik weer naar het Noordereiland vertrek. Ik heb besloten hier een paar dagen langer te blijven omdat ik hier kwam en ik het meteen al prachtig vond. Er is hier niet veel (denk aan geen supermarkt, weinig mensen), maar prachtige kust met op de achtergrond bergen bedekt met sneeuw. De laatste keer waarschijnlijk dat ik dit stukje natuur van nieuw zeeland nog meepik, dus paar daagjes extra van genieten. Helaas werd ik een beetje ziek (grieperig, koorts) maar gelukkig kon ik dit virusje weer snel de baas zijn. Heb hier prachtige wandelingen langs de kust gemaakt, wilde zeehonden gespot en ben nog even lekker tot rust gekomen na het toch best wel gejaag van in en uit de bus de afgelopen dagen.

Maandag ga ik terug richting wellington en vervolgens richting Auckland. Dit betekent dat het einde van mijn reis in zicht komt. Voordat ik ging verwachtte ik rond augustus naar huis te komen (lastig in te schatten, maar je moet iets). Nu kom ik daar op terug. Ik heb alles gezien wat ik graag wilde zien en werken is in dit stadium geen optie meer voor mij. De kwaliteit van reizen zit ‘m in de ervaringen die je opdoet en niet in de lengte toch? Ik heb eerlijk gezegd lang getwijfeld om eerder naar huis te gaan. Deed ik er wel goed aan? Moest ik niet dan maar naar andere landen nu ik hier toch ben? Is het niet zonde? Natuurlijk kan ik doorgaan tot ik naar huis moet, maar is dat het waard? Reizen om je tijd vol te maken lijkt me niet best, het moet je iets opleveren, het moet een aanvulling zijn, m’n gevoel volgen is het belangrijkste en die zegt dat het goed is zo. Wat anderen daarvan vinden? Dat maakt me eigenlijk niks uit, dit is tenslotte mijn reis.

Ik vind het ook fijn weer thuis te zijn dadelijk. Heerlijk om even deze prachtige ervaring op m’n gemak te verwerken en nog even lekker te genieten van het zonnetje en alle lieve mensen die ik al best een tijdje niet heb gezien (en ja het is waar.. alle kleine dingen van thuis mis je ook pas als je weg bent.. je bed, kaas, stroopwafels haha okee ik houd van eten). Dus nee voor degenen die dachten Ohjeej als ze nog maar terug komt... niet getreurd (of misschien ook wel haha), i’ll be back.

Ik geniet nog even van mijn dagen hier en ga zeker nog iets posten. Foto’s uploaden staat m’n telefoon nog steeds niet toe, dus die volgen zodra ik thuis ben. Spreek (en zie!!!) jullie snel lieve mensen!

Liefs,

Kirsten

‘Sometimes it’s the journey that teaches you a lot About the destination’

‘Maybe the journey isn’t so much About becoming anything. Maybe it’s About unbecoming everything that isn’t really you, so you can be who you were meant to be in the first place.’

‘I’d rather own a little and See the world than own the world and See a little.’

The deep south

Het is weer tijd voor een update vanuit het mooie Nieuw-Zeeland. Na mijn helse maar prachtige bergklim in Wanaka ben ik verder gereisd richting Queenstown. Deze stad heeft iets weg van Wanaka maar is groter en een stuk toeristischer. Ik ben hier een paar dagen gebleven voordat ik verder ging naar het diepe zuiden. De temperatuur lag hier continu rond het vriespunt, behoorlijk koud dus. Mijn dagen hier heb ik gewandeld, ben een paar keer uitgeweest maar heb ook een beetje uitgerust (ook fijn). Na Queenstown ging ik door naar Gunns camp. Weer een plek in the middle of nowhere in de buurt van milford sound. We sliepen in houten hutjes met een klein haardvuurtje dat ons vijven warm moest houden. Om 22 uur ‘s avonds werd de stroom uitgeschakeld waardoor we het echt alleen met vuur, kaarsjes en een zaklamp moesten doen. Ondertussen had ik 2 fluitketels uit de gemeenschappelijke keuken gehaald, gevuld met water en op de haard gezet. Deze konden we even later gebruiken om kruiken mee te vullen zodat we het niet al te koud kregen in bed. Iedereen lag in bed, ik ging er nog een keer uit om het laatste hout op het vuur te gooien. Hier moesten we het mee doen. Het is een beetje behelpen zoiets maar het heeft ook wel weer wat, back to basic. Geen WiFi geen bereik, het is niet mega comfortabel maar heel veel heb je eigenlijk ook niet nodig. Ik ging nog een keer naar buiten voordat ik ging slapen. Prachtige sterren kon je hier zien, het was pikkedonker alleen de sterren gaven licht. Met een gerust hart ging ik m’n bedje in en ik had niks te klagen met een warm kruikje aan m’n voeten. De volgende ochtend gingen we weer verder. Richting milford sound. Ongelooflijk hoe mooi dit was. Het was ook een perfecte dag want het was droog en zelfs de zon scheen. Negen van de tien keer regent het hier dus we hadden echt geluk. Het waaide koud maar dat was echt alles. Op een boot vaar je tussen prachtige bergtoppen met sneeuw, je ziet watervallen, zeehonden en uiteindelijk open zee. Lijkt onwerkelijk als je het ziet, te mooi om waar te zijn. Ik stond de hele tijd op het dek, te verkleumen maar dat kon me niks schelen. Had dit echt niet willen missen.

Hierna ben ik doorgegaan naar het zuidelijkste puntje van het Zuidereiland om vervolgens op de boot te stappen naar stewart Island. Een klein eiland maar met mooie flora en fauna. Ik ben hier maar een dagje geweest maar was ook weer schitterend. Zo sta je een dag van te voren oog in oog met bergen vol sneeuw en de volgende dag loop je op een eiland langs zandstranden waar wilde papegaaien rondvliegen. Op dit eiland komen de meeste kiwi vogels voor, helaas is het me nog steeds niet gelukt er een te spotten, ze houden zich goed schuil.

Na weer een nachtje in queenstown te hebben besteed, ben ik verder gegaan richting mount Cook waar ik nu ben. Geen woorden voor hoe mooi het hier weer is. Besneeuwde bergen, gletsjers, ijzig blauw water waar het ijs in drijft, echt heel mooi. Ik ben hier nu 3 dagen gebleven en ga morgen via lake Tekapo richting christchurch. De stad die nog steeds wordt opgebouwd na een heftige aardbeving. Na christchurch zal ik via kaikoura verder gaan weer richting het noorden.

Keep you updated!

Liefs,

Kirsten

In de wolken

Roys peak Wanaka

Ik ben op dit moment een paar dagen in Wanaka, een klein plaatsje in het zuiden van het Zuidereiland gelegen aan een prachtig meer omringd door besneeuwde bergen. Vandaag was zowel letterlijk als figuurlijk het hoogtepunt van mijn reis tot nu toe. Een ding dat ik zeker wilde doen hier was de Roys peak track lopen. Dit is een 16 km lange track van 5/6 uur 1600 m hoogte. Eenmaal bovenaan de top zou het uitzicht adembenemend moeten zijn dus dit wilde ik absoluut niet missen. Aangezien het weer alleen vandaag redelijk zou zijn, wilde ik het vandaag doen om de mooiste uitzichten te hebben. Het allergaafste leek me om met de klim te beginnen voor zonsopgang om boven op de top te staan als de zon tevoorschijn komt. Een ander Nederlands meisje dat ik ontmoet had in de bus wilde dit ook graag doen. We besloten samen te gaan. De zon zou opkomen om 8:15 ‘ s ochtends. Om op tijd boven te zijn wilden we om 5 uur beginnen met lopen. Aangezien de trek 6 km vanaf wanaka lag, moesten we eerst bedenken hoe we daar midden in de nacht konden komen. Taxi’s reden helaas niet op dat tijdstip. We besloten 2 mountainbikes te huren en daarmee ‘ s nachts naar het begin van de track te fietsen om 04:30. 

3 lagen kleding, 2 paar sokken, handschoenen, muts, 2 liter water, eten, hoofdzaklamp, fietslichtjes (ja nichtje & tante, jullie survivalpakket komt goed van pas!), telefoon, camera... check, ready to go! Half uurtje fietsen als Nederlandsers, appeltje eitje. Nou dit was al behoorlijk klimmen en ik denk dat mama z’n fiets al een paar keer in de bosjes had gegooid (sorry mam, onderonsje). Eenmaal aangekomen bij het begin van de track hadden we het dus al behoorlijk warm. We liepen samen met een andere jongen en een meisje dat ik had leren kennen in het hostel waar ik sliep. In het pikkedonker en al aardig koud begonnen we aan de tocht. Het ging al meteen aardig steil omhoog en daar kwam weinig tot geen verandering in. Van de kou had ik nog niet veel last omdat ik het nog warm had van het fietsen. Na een half uur omhoog lopen merk je wel dat je het steeds zwaarder krijgt. Het enige wat je ziet is een rondje licht voor je op de grond van je hoofdzaklamp en verder niks. Het is dan ook niet alleen fysiek zwaar maar vooral mentaal. Ik schijn met m’n zaklamp in de lucht, prachtige sterren vullen de hemel. Het gras onder m’n voeten knispert van het ijs en schittert als duizenden kristallen. Ik buig m’n hoofd naar rechts en zie 2 ogen van een koe me verschrikt aankijken. Ik vervolg m’n weg omhoog. Ik wil eigenlijk een korte pauze houden na 3 kwartier klimmen, maar ik ben bezweet en het vriest dus wil niet te lang stilstaan. Na 1 uur besluit ik een paar slokken water te nemen en een banaan te eten. Maar goed ook want deze was al half bevroren. Bij iedere 100 meter die ik verder klim, voel ik de temperatuur zakken en het begint kouder te waaien. Bevroren gras, verandert in bevroren modderpaden, ijs en uiteindelijk sneeuw. Even een minibreak... ik recht m’n rug adem diep in en voel de zuurstof branden in m’n longen. Ik schijn met m’n zaklamp om me heen en zie een wit bed om me heen. Zonder dat ik het wist ben ik in 1,5 uur door de wolken gelopen en kijk ik daar nu op neer. Pff ik begin het zwaar te krijgen... ik begin het koud te krijgen en voel m’n voeten niet meer. Thermokleding aanschaffen was misschien toch niet zo’n slecht idee geweest. M’n knie geeft na twee uur aan dat die het ook wel mooi vind geweest. Okee Kirst focus.. iedere stap die je zet is er een dichterbij de top. Ik kijk op m’n horloge die is aangeslagen van de kou in combinatie met m’n lichaamswarmte. Ik veeg met m’n handschoen over het glas en zie dat het 07:10 is. Ik ben ruim 2 uur aan het lopen nu. Ik probeer om me heen te kijken en zie een silhouette van bergen te voorschijn komen omringd met een licht oranje, roze gloed. Wauw, ik word enthousiast en krijg energie om door te zetten. Nog even volhouden. Langzaam wordt het ietsje lichter, licht genoeg om m’n zaklamp uit te doen. De grond is ijzig en daardoor erg glad, ik val met m’n heup op een steen.. au. Iedereen heeft het zwaar op z’n eigen manier en worstelt om een manier te vinden hiermee om te gaan en mentaal een knop om te zetten, want dat is het echt. Ik ben er bijna.. tranen in m’n ogen, door de kou, de overweldigende natuur en omdat ik gewoon bijna mentaal en fysiek breek. Ik kan niet omschrijven hoe mooi dit was, woorden schieten daarvoor tekort, maar ik zal m’n best doen. Bergen vol sneeuw staken boven een wit wolkenbed uit omringd met die prachtige oranje rode lichtgolven. Onvoorstelbaar dat ik dit echt zag, te mooi om waar te zijn, een droom, een film, alles behalve echt... het is koud, heel koud... m’n telefoon valt uit door de kou m’n camera gelukkig niet. Ik merk dat ik even m’n handschoenen aan moet houden en me moet verschuilen achter een steen uit de wind. Ik word misselijk en merk dat ik even moet zitten. Ik moest me even bij elkaar rapen maar genoot tegelijkertijd ontzettend. Onwerkelijk dit gewoon. Ik ben er stil van. Ik besluit m’n camera onder m’n jas te houden voor die uitvalt en geniet van alles om me heen. M’n kamergenootje pakt haar gasstelletje erbij. Samen maken we havermout met melk warm. Ik warm m’n handen bij het gaspitje. Ik pak een half bevroren broodje en we drinken thee met honing uit een thermoskan. Beste ontbijtje ooit. Het mooiste van alles, dit was echt ons moment, er was niemand (nee Kirst ze zijn inderdaad niet allemaal zo gek om om 5 uur een berg op te lopen) en de zon kwam op voor ons en scheen alleen voor ons vier. We zaten boven de wolken dus daaronder was het niet zo zonnig. Na een flinke fotosessie vervolgden we onze weg terug naar beneden. Het werd steeds gladder doordat de modder nu zacht werd. Langzaam steeds wat verder naar beneden. We kwamen andere mensen tegen die hun tocht omhoog maakten. Als ze de top al zouden bereiken (waar ik soms mijn vraagtekens bij had.. denk aan een man met moccasins), zouden ze nooit alleen zijn en dit moment moeten delen met anderen en geen zon zien opkomen. Eenmaal beneden fietste ik terug naar wanaka. Dit was vooral downhill dus lekker 40 km per uur crossen. Het was 13:00 uur ‘ s middags maar we hadden wel een drankje verdiend. Wat een dag. Dit neemt niemand me meer af. Ik heb m’n foto’s al 80 keer bekeken en kan nog steeds niet geloven dat ik deze echt gemaakt heb. Het moet nog even bezinken dat ik dit echt heb gezien. Nieuw-Zeeland wat ben je mooi. 

Liefs,

Kirsten

South Island

De tijd is aangebroken om alleen verder te gaan. Mijn Franse reisgenootje wilde graag werken in Nelson en ik merkte dat ik zelf juist graag door wilde en niet wilde werken op dat moment. Ik vind het eigenlijk veel leuker nieuwe ervaringen op te doen zoals op de boerderij en blue duck station en lekker te reizen dan nu te werken, een zorg voor later. Dit was wel even wennen na bijna 2 maanden samen te zijn geweest, maar ik denk dat het goed is zo en wie weet zien we elkaar weer over een tijdje. Ik ben verder gegaan naar het Abel tasman national park. Het was prachtig daar, wel al beetje koud. Ja mensen het is koud hier, dus geniet van het zonnetje daar in Nederland en denk maar even aan mij als je klaagt over de hitte haha. Via de westkust ga ik door naar het zuiden. Ik heb nog geen verdere planning gemaakt en zie wel wat er op m’n pad komt. De mensen in de bus waar ik nu mee reis zijn of Nederlands of Duits (en brabanders haha). Echt overal waar ik ben, kom ik Nederlanders tegen. Zo’n klein landje, maar toch zijn ze overal. Ik merk dat ik het soms vreemd vind mezelf weer opeens Nederlands te horen praten aangezien je vooral Engels praat hier. Soms merk ik dat ik naar woorden op zoek ben om mijn zinnen af te maken. Ondanks dat is mijn Brabantse accent nog steeds niet verdwenen. Waar m’n roots liggen raden Nederlanders meestal al na m’n eerste zin. De westkust is echt heel mooi. Iedere dag loop ik nog steeds erg veel om zo alles te verkennen. Ik kan uren alleen lopen zonder me te vervelen, kun je nagaan hoe mooi het hier dus is. Ik heb nu 2 nachten in Frans Jozef geslapen en ga morgen door naar wanaka om daar een paar extra nachten te blijven.

Liefs,

Kirsten

Blue duck station

De afgelopen 2 weken zat ik in the middle of nowhere. Ik werkte op een mega grote boerderij genaamd blue duck station. Dit vanwege de zeldzame blue duck die leeft in dit gebied. Ik heb besloten hier net als op de vorige boerderij te blijven om te werken in ruil voor eten en accommodatie. We verbleven in een huis met anderen die hier werkten. Het had iets weg van een studentenhuis, maar dan een graadje erger. Zo moest je niet verbaasd zijn als je de vriezer open trok en je oog in oog staat met een dooie geit die ze de avond van te voren hadden geschoten, wat ik dus wel was mijn eerste avond hier. Er was nergens bereik, alleen een beetje WiFi op één specifieke plek. Boodschappen werden gedaan voor langere periode, want de eerste supermarkt was een uur rijden. Nee het was zeker geen luxe en je zult misschien ook wel denken wat deed ze in godsnaam daar, wat ik mezelf af en toe ook wel eens afvroeg. Wat ik er voor terug kreeg is dat ik midden in de prachtige natuur zat en ik de kans kreeg een nieuwe ervaring op te doen die thuis niet snel zal gebeuren. In Iedere dag had ik een andere shift. De ene dag was het werken in het cafe, de andere dag poetsen, schapen scheren, verven, klussen en zo nog vanalles. Op mijn vrije dagen mocht ik gratis activiteiten ondernemen. Zo heb ik een horse track gedaan, te paard de heuvels op met prachtige uitzichten, heb ik clay shooting gedaan en ben ik een dag gaan jagen. Dit jagen was niet voor de lol maar ter bescherming van de bedreigde blue duck. Daarnaast vind ik het goed te weten waar mijn vlees vandaan komt in plaats van het in de supermarkt te kopen, verpakt in plastic en geen idee te hebben waar het vandaan komt. Ik heb een geit geschoten, geslacht en zelf bereid als diner. Klinkt heftig was het ook zeker wel even, maar vooral ook heel leerzaam en gaaf om zo heel het proces mee te maken en eigenlijk echt een te zijn met de natuur.

Ik ben hier 2 weken gebleven. Voor mij was dit prima. Naast de gave, leuke dingen was het ook veel poetsen iedere dag en dat in combinatie met een niet zo fijne accommodatie (zacht uitgedrukt) was voor mij genoeg reden verder te gaan. Ik merk dat ik weer toe ben aan iets nieuws en nieuwe plekken wil ontdekken. Ik wilde heel graag nu de tongariro crossing doen, een 19,4 km track van 7/8 uur. Keek er erg naar uit om deze te lopen, maar vanwege hevige sneeuwval, dat de komende weken zo blijft, is dit helaas niet mogelijk. Misschien over een aantal weken als ik hier weer ben, kan ik het alsnog doen. Nu ga ik door naar de hoofdstad Wellington en vanuit daar pak ik de boot richting het Zuidereiland. Zal wel raar zijn na 2 weken weer in de bewoonde wereld terecht te komen, maar ook fijn weer even naar de supermarkt te kunnen of ergens kop koffie te kunnen drinken. Denk dat ik wel paar daagjes in Wellington blijf, even genieten van wat luxe haha!

Time for new adventures!

Lieve groetjes,

Kirsten

My first job in New-Zealand

Hi lovely people,

Deze cowgirl zit momenteel op een dairyfarm vol koeien. Ik ben hier aan het werk in ruil voor eten en accomodatie en het bevalt erg goed! Eigen slaapkamer met tweepersoonsbed en eigen badkamer is echt luxe vergeleken met die hostels. Naast de boer waar we voor werken, heeft hij ook een labrador en 2 katten, dus ik vond het meteen al leuk. Heerlijk om even hier te zijn in het boerenlandschap en even tot rust te komen. Ik ben zowat de hele dag buiten en savonds lekker warm voor de houtkachel. Ik hoef m’n wekker hier eigenlijk niet te zetten want de koeien maken me iedere ochtend wakker wat eigenlijk ook wel leuk is. Wat ik hier zoal heb gedaan de afgelopen week zijn klusjes in en rondom het huis, poetsen, koken, wassen maar ook werken op de boerderij zoals koeien melken, ze van de een naar de andere wei brengen en hekken repareren. We moesten 280 koeien melken in een uur. Niet met de hand natuurlijk. De koeien staan op een platform en jij staat eronder om ze te melken. Dit vinden ze niet allemaal even leuk met als gevolg dat je behoorlijk onder de koeienstront zit na een uurtje melken, maar geloof het of niet ik vond het echt leuk om te doen. Heb hier ook voor het eerst weer eens een stukje auto gereden, met pick-up en aanhanger. Het is wel ff wennen rechts zitten en links rijden maar gelukkig is hier niet veel verkeer. De boer waar ik voor werk heeft een aantal geweren die hij even aan het uittesten was. Toen hij mij zo nieuwsgierig zag kijken, vroeg hij of ik het ook eens wilde proberen (op schietschijven natuurlijk). Dat was echt leuk om te doen, schieten met een jachtgeweer, dat wil ik echt vaker doen. Omdat het seizoen hier op een eindje loopt was het werk maar voor een weekje dus ga ik morgen weer verder reizen. Het is eigenlijk ook wel leuk om weer verder te gaan, maar ben ook blij dat ik hier een weekje ben geweest. Het was een week vol nieuwe ervaringen die ik niet had willen missen.

Tot snel weer,

XXX Kirsten

Al zoveel gezien!

Hoihoi,

Tijd om weer een berichtje te plaatsen. Ik ben inmiddels bijna 3 weken hier. Het lijkt alleen of ik al veel langer hier ben omdat ik al zoveel gezien heb, lijkt haast niet mogelijk in zo’n korte tijd. Afgelopen week zat ik aan de oostkust. Prachtige kusten en veel Maori invloeden. Voordat we daar naartoe gingen moesten we boodschappen inslaan in de supermarkt want waar we naartoe gingen was niks. Ik had er ook geen bereik, we waren echt afgesloten van de buitenwereld. Het hostel waar we in sliepen was echt recht aan zee. Het was een soort grote boomhut die mensen hadden gebouwd boven hun eigen huis waar wij konden slapen. Het had niet veel voorzieningen, was ijskoud ‘ s nachts maar wakker worden met uitzicht op zee, maakte dat snel goed. Iedere dag wandel ik wel zo’n 3/4 uur. Ik vind het het fijnst te voet alles te verkennen, dan zie je zoveel. Na een lange wandeling over weggetjes, paadjes, door de bosjes, beekjes, kwamen we uit bij een prachtige waterval. Prachtig om zoiets te zien, dat was de tocht meer dan waard. Sochtends ging ik weer vroeg m’n bed uit om de zonsopkomst te kunnen zien en als je zoiets ziet dan begint je dag gewoon meteen goed. De afgelopen week zat ik in Rotorua, beter bekend om zijn heetwaterbronnen. Mooi om te zien hoe ergens opeens stoom uit de grond komt en je modder hoort borrelen. De stank die het met zich mee brengt is alleen iets minder. Door de zwavelgassen stinkt het ontzettend naar rotte eieren. Elke toerist gaat zowat over z’n nek, maar ja alles voor de foto’s. Maandag namiddag/avond ben ik naar de redwoods gegaan, een bos waar wel bomen staan van 115 jaar oud en 70 meter hoog. Door hangbruggen en plateaus kon ik hoog tussen de bomen lopen. Toen het donker werd was alles mooi verlicht wat echt indrukwekkend was. Na al dat geloop vond ik ook wel tijd om ff te relaxen dus een dagje Spa kwam goed van pas. Deze zijn hier heel veel vanwege de hotpools. Alles wordt verwarmd door de warmte uit de aarde, zo waren er zelfs baden van 42 graden.

Ondertussen kijk ik goed om me heen voor werk en gok dat het niet lang meer gaat duren voordat mijn werkavontuur begint. Zodra ik meer zekerheid heb hierover, laat ik het jullie weten. Voorlopig blijf ik even in de buurt van rotorua/tauranga. Ik ga nu eens even een kijkje nemen op the night market hier.

Bye bye!

Kus,

Kirsten