De tijd is aangebroken om alleen verder te gaan. Mijn Franse reisgenootje wilde graag werken in Nelson en ik merkte dat ik zelf juist graag door wilde en niet wilde werken op dat moment. Ik vind het eigenlijk veel leuker nieuwe ervaringen op te doen zoals op de boerderij en blue duck station en lekker te reizen dan nu te werken, een zorg voor later. Dit was wel even wennen na bijna 2 maanden samen te zijn geweest, maar ik denk dat het goed is zo en wie weet zien we elkaar weer over een tijdje. Ik ben verder gegaan naar het Abel tasman national park. Het was prachtig daar, wel al beetje koud. Ja mensen het is koud hier, dus geniet van het zonnetje daar in Nederland en denk maar even aan mij als je klaagt over de hitte haha. Via de westkust ga ik door naar het zuiden. Ik heb nog geen verdere planning gemaakt en zie wel wat er op m’n pad komt. De mensen in de bus waar ik nu mee reis zijn of Nederlands of Duits (en brabanders haha). Echt overal waar ik ben, kom ik Nederlanders tegen. Zo’n klein landje, maar toch zijn ze overal. Ik merk dat ik het soms vreemd vind mezelf weer opeens Nederlands te horen praten aangezien je vooral Engels praat hier. Soms merk ik dat ik naar woorden op zoek ben om mijn zinnen af te maken. Ondanks dat is mijn Brabantse accent nog steeds niet verdwenen. Waar m’n roots liggen raden Nederlanders meestal al na m’n eerste zin. De westkust is echt heel mooi. Iedere dag loop ik nog steeds erg veel om zo alles te verkennen. Ik kan uren alleen lopen zonder me te vervelen, kun je nagaan hoe mooi het hier dus is. Ik heb nu 2 nachten in Frans Jozef geslapen en ga morgen door naar wanaka om daar een paar extra nachten te blijven.

Liefs,

Kirsten