Roys peak Wanaka

Ik ben op dit moment een paar dagen in Wanaka, een klein plaatsje in het zuiden van het Zuidereiland gelegen aan een prachtig meer omringd door besneeuwde bergen. Vandaag was zowel letterlijk als figuurlijk het hoogtepunt van mijn reis tot nu toe. Een ding dat ik zeker wilde doen hier was de Roys peak track lopen. Dit is een 16 km lange track van 5/6 uur 1600 m hoogte. Eenmaal bovenaan de top zou het uitzicht adembenemend moeten zijn dus dit wilde ik absoluut niet missen. Aangezien het weer alleen vandaag redelijk zou zijn, wilde ik het vandaag doen om de mooiste uitzichten te hebben. Het allergaafste leek me om met de klim te beginnen voor zonsopgang om boven op de top te staan als de zon tevoorschijn komt. Een ander Nederlands meisje dat ik ontmoet had in de bus wilde dit ook graag doen. We besloten samen te gaan. De zon zou opkomen om 8:15 ‘ s ochtends. Om op tijd boven te zijn wilden we om 5 uur beginnen met lopen. Aangezien de trek 6 km vanaf wanaka lag, moesten we eerst bedenken hoe we daar midden in de nacht konden komen. Taxi’s reden helaas niet op dat tijdstip. We besloten 2 mountainbikes te huren en daarmee ‘ s nachts naar het begin van de track te fietsen om 04:30. 

3 lagen kleding, 2 paar sokken, handschoenen, muts, 2 liter water, eten, hoofdzaklamp, fietslichtjes (ja nichtje & tante, jullie survivalpakket komt goed van pas!), telefoon, camera... check, ready to go! Half uurtje fietsen als Nederlandsers, appeltje eitje. Nou dit was al behoorlijk klimmen en ik denk dat mama z’n fiets al een paar keer in de bosjes had gegooid (sorry mam, onderonsje). Eenmaal aangekomen bij het begin van de track hadden we het dus al behoorlijk warm. We liepen samen met een andere jongen en een meisje dat ik had leren kennen in het hostel waar ik sliep. In het pikkedonker en al aardig koud begonnen we aan de tocht. Het ging al meteen aardig steil omhoog en daar kwam weinig tot geen verandering in. Van de kou had ik nog niet veel last omdat ik het nog warm had van het fietsen. Na een half uur omhoog lopen merk je wel dat je het steeds zwaarder krijgt. Het enige wat je ziet is een rondje licht voor je op de grond van je hoofdzaklamp en verder niks. Het is dan ook niet alleen fysiek zwaar maar vooral mentaal. Ik schijn met m’n zaklamp in de lucht, prachtige sterren vullen de hemel. Het gras onder m’n voeten knispert van het ijs en schittert als duizenden kristallen. Ik buig m’n hoofd naar rechts en zie 2 ogen van een koe me verschrikt aankijken. Ik vervolg m’n weg omhoog. Ik wil eigenlijk een korte pauze houden na 3 kwartier klimmen, maar ik ben bezweet en het vriest dus wil niet te lang stilstaan. Na 1 uur besluit ik een paar slokken water te nemen en een banaan te eten. Maar goed ook want deze was al half bevroren. Bij iedere 100 meter die ik verder klim, voel ik de temperatuur zakken en het begint kouder te waaien. Bevroren gras, verandert in bevroren modderpaden, ijs en uiteindelijk sneeuw. Even een minibreak... ik recht m’n rug adem diep in en voel de zuurstof branden in m’n longen. Ik schijn met m’n zaklamp om me heen en zie een wit bed om me heen. Zonder dat ik het wist ben ik in 1,5 uur door de wolken gelopen en kijk ik daar nu op neer. Pff ik begin het zwaar te krijgen... ik begin het koud te krijgen en voel m’n voeten niet meer. Thermokleding aanschaffen was misschien toch niet zo’n slecht idee geweest. M’n knie geeft na twee uur aan dat die het ook wel mooi vind geweest. Okee Kirst focus.. iedere stap die je zet is er een dichterbij de top. Ik kijk op m’n horloge die is aangeslagen van de kou in combinatie met m’n lichaamswarmte. Ik veeg met m’n handschoen over het glas en zie dat het 07:10 is. Ik ben ruim 2 uur aan het lopen nu. Ik probeer om me heen te kijken en zie een silhouette van bergen te voorschijn komen omringd met een licht oranje, roze gloed. Wauw, ik word enthousiast en krijg energie om door te zetten. Nog even volhouden. Langzaam wordt het ietsje lichter, licht genoeg om m’n zaklamp uit te doen. De grond is ijzig en daardoor erg glad, ik val met m’n heup op een steen.. au. Iedereen heeft het zwaar op z’n eigen manier en worstelt om een manier te vinden hiermee om te gaan en mentaal een knop om te zetten, want dat is het echt. Ik ben er bijna.. tranen in m’n ogen, door de kou, de overweldigende natuur en omdat ik gewoon bijna mentaal en fysiek breek. Ik kan niet omschrijven hoe mooi dit was, woorden schieten daarvoor tekort, maar ik zal m’n best doen. Bergen vol sneeuw staken boven een wit wolkenbed uit omringd met die prachtige oranje rode lichtgolven. Onvoorstelbaar dat ik dit echt zag, te mooi om waar te zijn, een droom, een film, alles behalve echt... het is koud, heel koud... m’n telefoon valt uit door de kou m’n camera gelukkig niet. Ik merk dat ik even m’n handschoenen aan moet houden en me moet verschuilen achter een steen uit de wind. Ik word misselijk en merk dat ik even moet zitten. Ik moest me even bij elkaar rapen maar genoot tegelijkertijd ontzettend. Onwerkelijk dit gewoon. Ik ben er stil van. Ik besluit m’n camera onder m’n jas te houden voor die uitvalt en geniet van alles om me heen. M’n kamergenootje pakt haar gasstelletje erbij. Samen maken we havermout met melk warm. Ik warm m’n handen bij het gaspitje. Ik pak een half bevroren broodje en we drinken thee met honing uit een thermoskan. Beste ontbijtje ooit. Het mooiste van alles, dit was echt ons moment, er was niemand (nee Kirst ze zijn inderdaad niet allemaal zo gek om om 5 uur een berg op te lopen) en de zon kwam op voor ons en scheen alleen voor ons vier. We zaten boven de wolken dus daaronder was het niet zo zonnig. Na een flinke fotosessie vervolgden we onze weg terug naar beneden. Het werd steeds gladder doordat de modder nu zacht werd. Langzaam steeds wat verder naar beneden. We kwamen andere mensen tegen die hun tocht omhoog maakten. Als ze de top al zouden bereiken (waar ik soms mijn vraagtekens bij had.. denk aan een man met moccasins), zouden ze nooit alleen zijn en dit moment moeten delen met anderen en geen zon zien opkomen. Eenmaal beneden fietste ik terug naar wanaka. Dit was vooral downhill dus lekker 40 km per uur crossen. Het was 13:00 uur ‘ s middags maar we hadden wel een drankje verdiend. Wat een dag. Dit neemt niemand me meer af. Ik heb m’n foto’s al 80 keer bekeken en kan nog steeds niet geloven dat ik deze echt gemaakt heb. Het moet nog even bezinken dat ik dit echt heb gezien. Nieuw-Zeeland wat ben je mooi. 

Liefs,

Kirsten